Stuurgroepleden op rust - Lucienne Van Hamme

Lucienne

Ik ben geboren te St.-Andries op 29 augustus 1936, thuis. Dat was toen zo, in die tijd. Ik wilde niet wenen en ze hebben me met mijn voeten omhoog gehangen ,ik heb slagen gekregen tot ik weende. En daarna heb ik dag en nacht geweend!

Ik deed mijn eerste communie en mijn plechtige communie, en iedere maal was het feest.

Ik ging naar school bij de nonnen,maar na mijn plechtige communie veranderde ik van school, zonder dat mijn ouders het wisten. Mijn vriendinnetje ging naar die andere school, en ik ging mee. Mijn ouders zijn het dan natuurlijk te weten gekomen, en ik kreeg straf, maar ik kon niet meer terug veranderen van school. Dat was me wat!

16 jaar

Het was dan de tijd van Gutt, oktober 1944, net na de oorlog. Iedereen moest zijn geld binnen brengen bij de nationale bank en iedereen kreeg dan 10.000 Belgische franken. De rest werd omgezet in obligaties.

En toen stierf mijn vader, 49 jaar. Mijn ma kon niet lezen en schrijven,dus moest ik al het papierwerk doen. Ik was toen pas 13 jaar. Maar toen mijn vader gestorven was hadden we geen geld en je kon maar op 55jaar een overleving pensioen krijgen, dus schreef ik een brief naar Brussel, naar thesaurie en staatsschuld, om de begrafenis te betalen. Dit deed ik regelmatig, en iedere keer kregen we 10.000 bfr, tot het geld op was. Dat geld kwam van de 100.000 die mijn ouders door de actie van Gutt hadden moeten afgeven, maar 30.000 bfr. ervan bleef staan als erfdeel van mijn vader. Dat kreeg ik als ik 21 jaar was.

Zo hebben we nooit iets te kort gehad, maar het spaargeld was ook op, gelukkig waren mijn ouders spaarzame mensen!

Ik heb een prachtige kindertijd gehad.

Toen ik 14 jaar was mocht ik naar Brugge naar school, en zoals het dan de mode was ging ik ook naar de beroepsschool. Ik kreeg een nieuwe fiets en vermits ik een snob was, moest alles in orde zijn : een speciale kleur, vitessen enz. Toen ik bij de fietsmaker weg reed vloog ik over de borduren van de straat en ja… wiel geplooid !

Op school heb ik veel op de trap gezeten, want ik kon niet zwijgen maar zonder echt te leren was ik altijd geslaagd met +/- 70 percent.

Daarna ging ik werken in een naaiatelier. Ik heb daar 10 jaar gewerkt, en op een dag moest ik 3 weken stempelen In die tijd was dat een schande, en ik had toen een bromfiets, en dus trok ik naar Siemens Oostkamp.

Ik moest daar een examen afleggen,en mocht de volgende dag beginnen werken, maar eerst moest ik wel nog naar de dokter van het werk.

Ik kwam binnen bij de dokter, hij zei “Doe al je klederen uit”. Ik vroeg:“Is dat nodig?” en hij zei : “Haast je maar of je mag niet beginnen bij Siemens!” In die tijd droeg ik nog een rokje en hoge hakken, ik zie me nog staan in mijn bloten op hoge hakken! Later hoorde ik dat hij daarop kickte.

Ik ben 27 jaar bij Siemens gebleven. Na mijn examen zeiden ze : “Je bent niet geschikt voor de produktie, je ben geschikt om het werk van de mensen te kontroleren. En zo kreeg ik later 40 mensen onder mij.

Met de bazen ging het zeer goed, ik was een werker en mocht me veel permitteren. Zo smeet ik eens met een rol plakkers en toen ging de deur open en de baas kreeg de rol tegen zijn hoofd. Ik ging me verontschuldigen,en hij schoot in een lach, want ik hing altijd de onnozelaar uit.

Ik wist ook veel, want soms kwam hij met zijn jongere vriendin bij mij thuis. Hij vroeg eens als hij mocht komen en ik zei niet van neen. Hij bracht dan bloemen mee en een fles champagne.

Lucienne en BCC

Een paar jaar geleden leerde ik Wijzer kennen via een vriendin. Werken met de computer sprak me aan en ik kon van vrienden een oude pc krijgen. De week erop kon ik in het buurthuis les beginnen volgen. Daarna volgde ik in Wijzer diverse cursussen.

Daar kwam ik te weten dat ze de BCC zouden oprichten en dat ze mensen nodig hadden om in het bestuur te komen. Eerst dacht ik: “ Ik ben ook nog in het bestuur van de hondenclub De Jonge Gezelschapshond vzw waar ik iedere donderdag en zondag verwacht word.” “Ik ben ook nog in het feestcomité van de Sint-Andriese feesten… Waar zal ik de tijd vinden om nog in BCC te gaan???!!!???”

De wens was groter dan het gebrek aan tijd en zo stapte ik in het bestuur van de BCC. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb, want het is een heel gezellige, prachtige club. De leden van het bestuur zijn echte vrienden geworden en iedere maand kijk ik uit naar de bijeenkomst.

Ook als ik de vele mensen zie die de eerste vrijdag van de maand komen en met een blij gezicht naar huis gaan voel ik me zelf gelukkig en ben ik blij bij de BCC te zijn.